روایت شناسی چهار اثر از سیدمهدی شجاعی (سقای آب و ادب، پدر،عشق و پسر،آفتاب در حجاب و کشتی پهلو گرفته) با تکیه بر ادب آیینی

چکیده سیدمهدی شجاعی از جمله نویسندگان معاصر است که با شیوه های نوین داستان پردازی به خلق آثاری می پردازد که در زمره ی ادبیات آیینی به شمار می آید. در این پژوهش سعی شده است به بررسی روایت شناسانه ی چهار اثر آیینی شجاعی (سقای آب و ادب، پدر، عشق و پسر، آفتاب در حجاب و کشتی پهلو گرفته) که در قالب روایت داستانی نگاشته شده اند، پرداخته شود. روش کار از نوع تحلیلی-توصیفی است. با توجه به نظریات ژرار ژنت، روایت شناس فرانسوی، مولفه های روایی لحن، وجه، زمان، شخصیت و پیرنگ در این آثار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. سپس به کارکرد این مولفه ها و ابتکاراتی که شجاعی در به کارگیری آنها داشته، توجه شده است. نتیجه نشان می دهد، شجاعی در این آثار به ذکر واقعه ی تاریخی و سرگذشت شخصیت های دینی با استناد به منابع معتبر پرداخته است و کاربست مولفه های روایی او را در پیشبرد ارائه ی روایتی هنرمندانه و جذاب به مخاطبی که با وقایع داستان آشناست، کمک کرده است. همچنین با بررسی عناصر و ظرفیت های ادبی آنها در این آثار، مشخص شد که نویسنده به انحای مختلف، سعی دارد خواننده را در سطح روایتی کنشگران (شخصیت های داستان) ببرد، تا روایت زندگی این قهرمانان را به شکلی ملموس و زنده جلوه دهد. اینگونه با افزایش باورپذیری خواننده، زمینه برای بیان حقایق و انگیزه های عملکردهای قهرمانان و بیان رویکرد متفاوت نویسنده نسبت به وقایع و روایات دیگر، فراهم می شود.